Het is wel duidelijk de herfst doet zijn intrede. Bomen verkleuren, het is sneller donker en de ochtenden zijn lang niet zo zonnig als ze geweest zijn. Het is jammer, ik houd van de zomer. Hopelijk schijnt de zon lekker vanmiddag, dan heb ik een koffie-afspraak op een terras met een vriendin. Zal ik Kay meenemen of niet? Die ouwe bok blijft liever op de bank, schat ik zo in.
Inpakken en wegwezen
Het is tijd om te gaan. Lola zit vast al aan haar tweede bak koffie. Als ik daar aankom, zit ze inderdaad al lekker in de zon met een leeg koffie kopje voor haar. We begroeten elkaar volgens de coronaregels. Al snel belanden we in een serieus gesprek. Lola is goed ziek geweest en ze moest vanochtend terug naar het ziekenhuis voor de uitslag van haar controles. Gelukkig is alles goed. Maar de volgende vraag heb ik al die tijd niet aan haar durven stellen: “Lola, wat als je niet te behandelen was, wat dan?” “Dan had ik dood gegaan.”, antwoordde zij zoals geen ander kan. Dat snapte ik al te goed. “Maar heb jij wel eens over je uitvaart nagedacht?” “Hmm, niet echt, het enige wat ik wil is cremeren. Soort van inpakken en wegwezen.” “Wat hard,” zei ik haar, “en je omgeving dan? Het is toch al zo moeilijk voor je familie en vrienden om je los te laten.”
“Moeten ze dan ook nog over jouw uitvaart nadenken terwijl jij heel veel moeilijke keuzes voor degenen kan weg halen.” Ze staarde mij aan en zei; “Klootzak, je hebt gelijk.” We dwaalden een beetje van het onderwerp af. Lola is heel goed in van het onderwerp afdwalen.
Leg de wensen omtrent je uitvaart vast
We hebben heerlijk gelachen om de raarste dingen die we mee gemaakt hebben. “Mijn maag knort.” zegt Lola. We bestellen bitterballen en wat te drinken. Plots zegt ze: “Heb je je laptop bij je? We moeten een gedeelte van mijn uitvaart regelen.” Zonder wat te zeggen loop ik naar mijn auto en pak mijn laptop. Ik haal even diep adem want dit gaat niet makkelijk worden, voor ons beiden.
Stel dat je de uitvaart in zou moeten vullen voor je vader of moeder?
De uitvaart is in hele grote lijnen neergezet. Ze wil verzorgd worden door haar partner, samen met iemand die wij beiden kennen. Zeker geen dure kist en al helemaal geen satijnen bekleding in de kist. Thuis opbaren, thuis lekker muziekje, liever geen bloemen. De rest mogen haar familie en vrienden invullen.
Oh, en geen pottenkijkers. Liever alleen de mensen waar ze close mee is.
“Dank je, Andrea,” zei Lola, “dit moet eigenlijk iedereen doen. Stel dat je vader of moeder komt te overlijden? Dan moet je wel heel goed nadenken wat diegene zou willen. Dan kun je misschien niet vol in je verdriet.”
“Mensen zeggen vaak dat je wordt geleefd in die tijd rondom de uitvaart van iemand. Dat kun jij voor een heel groot gedeelte weghalen, Andrea.”
Lola bestelde nog een portie bitterballen en ijsthee, terwijl ik mijn laptop terug breng naar mijn auto. Op een afstand zie ik dat Lola al weer afgedwaald is naar een ander onderwerp.